เราเป็นเพียงแค่ฝุ่นผง อยู่ในโลกที่มันกว้างไกล
ไม่อาจเดินตามโลกที่กว้างใหญ่ โดยที่ไม่ต้องหยุดพัก
บ่อยครั้งที่เราต้องตามหา ต้องไขว่คว้าต้องเดินต้องไป
ต้องจดจำไปถึงที่ต้องเก็บไว้ ทั้งที่ไม่ได้จำเป็น
ถามตัวเองดูบ้างไหม ว่าสิ่งไหนที่มันสำคัญ
ว่าสิ่งไหนที่มันควรต้องทำ สิ่งไหนที่ควรพักลง
เพราะบางทีเรายังฝืน ยังกล้ำกลืนฝืนทำมากมาย
ทั้งที่ดวงใจของเราแทบไม่ไหว แต่ก็ยอมพักก่อน
ถ้าหากว่าเรานั้นไม่รอ ระยะเวลาก็ไม่ได้นาน
หากว่าเราไม่จำ ก็ไม่ต้องมีสิ่งใดหล่นหาย
ถ้าหากว่าเรานั้นไม่เดิน เมื่อนั้นปลายทางคงไม่ได้ไกล
หากตัวเราไม่เก็บไว้ ก็จะไม่มีสิงใดที่เสีย
ถ้าตัวเราลองหยุดพัก สิ่งเหล่านั้นก็ยังเคลื่อนไป
ไม่มีผลแม้ว่าเราหายไป มันก็ยังอย่างเดิม
อาจเป็นเราเองที่ไขว่คว้า ที่ตามหามันอยู่ร่ำไป
ทั้งที่บางครั้งมองข้ามไปก็ได้ ไม่จำเป็นต้องทำทุกอย่าง
ถ้าหากว่าเรานั้นไม่รอ ระยะเวลาก็ไม่ได้นาน
หากว่าเราไม่จำ ก็ไม่ต้องมีสิ่งใดหล่นหาย
ถ้าหากว่าเรานั้นไม่เดิน เมื่อนั้นปลายทางคงไม่ได้ไกล
หากตัวเราไม่เก็บไว้ ก็จะไม่มีสิงใดที่เสีย
ถ้าหากว่าเรานั้นไม่รอ ระยะเวลาก็ไม่ได้นาน
หากว่าเราไม่จำ ก็ไม่ต้องมีสิ่งใดหล่นหาย
ถ้าหากว่าเรานั้นไม่เดิน เมื่อนั้นปลายทางคงไม่ได้ไกล
หากตัวเราไม่เก็บไว้ ก็จะไม่มีสิงใดที่เสีย
ถ้าหากว่าเรานั้นไม่ตาม เมื่อนั้นเราเองก็ไม่ต้องเหนื่อย
หยุดพักเรื่อยๆ เพื่อให้จิตใจได้คลายช่้ำ
หากว่าเราไม่รั้งเมื่อนั้นเราเองก็ไม่ผิดหวัง
หากไม่ได้ครอบครองสิ่งนั้น ก็ไม่มีวันที่จะเสียไป
อาจะดูเป็นคนที่ใจร้าย อาจดูเหมือนหัวใจไม่มี
อาจดูเหมือนไม่สนใจที่มี ดูเหมือนคนที่เฉยชา
และอาจจำเป็นในบางครั้ง ที่เรานั้นต้องหยุดพักก่อน
เพราะบางสิ่งนั้นก็จำเป็นต้องปล่อย บางครั้งจำยอมต้องวาง
หากเราไม่ตามไม่ไข่คว้า ไม่เก็บไว้หรือไม่ครอบครอง
สิ่งทั้งหลายมันก็ยังคงกอง ที่เดิมไม่เคยหายไป
และวันเวลาที่ยังหมุน สิ่งเหล่านั้นก็ยังเคลื่อนไป
หากว่าเรานั้นวิ่งตามไม่ไหว ก็ขอให้หยุดพักก่อน
หากว่าเรานั้นวิ่งตามไม่ไหว ก็ขอให้หยุดพักก่อน